WAT MAAKT DE ZOMER ZO VERRUKKELIJK?

Met een gretigheid bekijk ik de blauwe kratten waarin al die zoetezaligheden liggen te pronken. Ik voel me als een kind in de snoepwinkel.
Geconcentreerd zoet wil ik want mijn lijf schreeuwt erom.
Ik lach steels, ietwat verontschuldigend naar de groenteman: “Ik kon niet kiezen”, leg ik hem uit terwijl ik het mandje leeg bij de kassa.
Alsof dat nodig is want fruit mag je toch zoveel je maar wilt?
Een klein bolletje in mijn linkerwang verraadt mijn gulzigheid. Het is een zwoelzoet druifje. Mét pit. Ik hou wel van een beetje pit.
En van de groenteman die mijn vergrijp oogluikend toestaat. Zolang het maar bij een druif blijft.

Pas thuis bedenk ik wat ik met zoveel fruit in zo’n klein huishouden wil doen. Met de smoes dat niet alles op de fruitschaal past, verzin ik ter plekke een gerechtje:
abrikozenchutney wordt het.
Past lekker bij gevogelte, orgaanvlees of wild. Doet het prima op een borrelplankje met een bel rosé uit de Provençe. En hangt zo lekker om een peut oude hollandse kaas bij een glas dessertwijn.
Wanneer ik voldoende maakt, dient het ook nog eens geweldig als culinair geschenkje als ik onverwachts op bezoek ga.
Bij Dille&Kamille hebben ze van die snoezige, kleine weckpotjes. ik heb er altijd een voorraadje van in huis.
Want oh lala, die zelfgemaakte paprikasambal, in zo’n minipotje, van Chef Dez leent zich ook uitstekend als culicadeautje.
Mijn vlijmscherpe Globalmes snijdt moeiteloos door het zijdezachte velletje in het vruchtvlees van mijn blozende schatjes. De vegetarische slager in mij staat aan!

Check het recept van de abrikozenchutney en laat me in een reactie op mijn receptenpagina www.etenschapper.nl/mijnrecepten weten waar jij zo’n zelfgemaakte abrikozendelicatesse bij zou eten.