Door de Covid kijk ik meer televisie. Ook ben ik meer gaan Netvliezen.
De ultieme serie van 2020 was voor mij toch wel The Gambit Queen.
Het levert me een nieuwe hobby op.
Voor de Nietflix- liefhebbers: deze serie gaat over een meisje dat op jonge leeftijd leert schaken en daar waanzinnig goed in blijkt te zijn, met de nadruk op waanzin.
In niets lijk ik op haar, oh wacht even: ze houdt erg van alcohol. En we houden allebei van schaken.
Met het niet onbelangrijke verschil dat ík er niet veel van bak.
En toch wil ik het elke keer weer spelen. Want ik wil beter worden, mezelf overbluffen.
Wanneer ik een potje schaak met mijn Koning, ga ik helemaal op in het spel. Concentratie en focus zijn key. Kijk en daar komt de gelijkenis met koken.
Ook daar dien ik mijn koppie bij te houden want anders kan ik geen koningsmaal op tafel toveren.
De zetten zijn de ingrediënten. De stukken zijn mijn kookgerei. Het recept wisselt per potje.
Wanneer we samen in de keuken staan, lijk ik ondergeschikt aan de Koning (lees Chef): ik dien hem, dek hem en dans om hem heen.
Als alles lekker loopt, huppel ik als een paardje van koelkast naar aanrecht. En als er uiteindelijk toch enige competitie ontstaat, wat heel logisch is met twee Chefs in huis, zet ik mijn vrouwelijkheid in en gedraag me als een Koningin: waardig, tegelijkertijd een tikje vilein.
Mijn pionnen heb ik dan al weg laten spelen. Het is enkel tussen hem en mij.
Messen kletteren als zwaarden, ijzer tegen ijzer. Strategieën ontspinnen in het brein van de meester. Welke zetten doe ik om tot een perfect resultaat te komen? Het rinkelen van de deksels door het kokende water klinkt als paardengetrappel. De tijd tikt door. Voor de rest blijft het ijzig stil tussen ons.
Wie geeft het laatste zetje aan het gerecht? Wie strijkt er met de eer wanneer de gasten straks verrast worden? Zullen zij proeven welke chef de ander heeft overtroefd?
Geen schaakmat voor ons. Het wordt remise.