De aanloop naar de feestdagen zijn in mijn vak altijd erg hectisch. Kerstmenu’s moeten worden verfijnd. Recepturen krijgen een opfrisbeurt. En er wordt een waslijst aan lijstjes gemaakt: boodschappen, inkoop, to-do, reminders, afspeel, verlang en ga-zo-maar-door-lijstjes.
De lat ligt kerstboomhoog.

Oh ja de kerstboom, die moet ik ook nog versieren . Ik haal dozen vol met kerstspullen van stal en nies de dikke laag stof eraf. Bij het openen slaak ik een zucht van kerstverlichting: ach, deze versiering kan nog wel een jaartje mee.

Als alles dan weer hangt, staat, knippert en schittert, zoek ik op Youtube het allerliefste kerstliedje ooit. De boxen kunnen het zowat niet aan, mijn geliefden al helemaal niet. Vreselijk vinden ze het, elk jaar weer.
Maar ik vind het prachtig; ben tot tranen toe geroerd (want ja, ik ben een emokippetje).
Ik zie me zo weer staan, hand in hand met mijn vader, middenin mijn restaurant en ik hoor het hem zeggen: Wat ziet het er weer mooi uit, hè Nan.”

Het kerstliedje is ieder jaar voor mij het startschot om me in opperste concentratie op het kerstdiner te richten. Ik sluit me op in mijn culinaire stalletje, zet de pannen op het vuur, doe de koelingen open en mijn ogen dicht.
Ik tel tot tien om vervolgens de sterren van de hemel te koken.
Ik proef voor, proef door.
Als het eventjes niet wil lukken, brengt kerstmuziek redding en ik herpak me. Het hoort allemaal bij.
Dan krijg ik letterlijk de smaak te pakken.
Ik kook over: van voldoening, energie en zelfvoldaanheid.
Ietwat zenuwachtig trommel ik mijn familie op: Het diner is klaar.
In de verte hoor ik tromgeroffel. Ik marcheer de keuken uit met een schaal drumsticks. Als ware ik The Little Drummerboy himself.