Ze is mild, lief en vooral dankbaar. En waant zich meestentijds weer in het oude Indië waar ze is geboren en woont totdat ze op haar zestiende halsoverkop naar het koude Nederland vertrekt.
Dat het in haar leven altijd om eten draait, wordt voor ons wel heel duidelijk wanneer wij het niet langer  verantwoord vinden als ze zelfstandig in haar huisje blijft wonen en haar eigen potje kookt. Want ze maakt er eigenlijk best wel een potje van.

Ze verhuist naar een verzorgingstehuis.
“Ach Nan, ik krijg hier in dit huis zó lekker te eten. Allemaal dingen die ik thuis niet krijg: saucijsjes, gekookte aardappeltjes, witlof.”
Ik hoor het haar nog zeggen, terwijl ik haar een bordje nasi rames voorschotel, in de veronderstelling dat ze dat toch het allerliefste eet. Want reken maar dat ze een excellente smaak heeft als het om eten gaat.

De laatste keer dat ik haar meeneem naar een all-you-can-eat wokrestaurant staat me ook nog glashelder en glashard voor de geest. Mama schept haar bordje vol met zoute haring, sushi en vanilleijs. Ik schiet in de lach als ik de blik in haar ogen zie, alsof ze zojuist een driesterrendis mag verorberen.
Tegelijkertijd doet het me zoveel pijn dat ik direct afreken en het etablissement verlaat.
Met het voornemen dat ik haar alleen nog maar meeneem naar knappe à la carte restaurants.

Eten gaat haar al lastiger af. Het is gewoon klaar. Ze hoeft niet meer.
Wanneer ze haar prachtige bruine oogjes sluit, het aardse verlaat en ook ons, rest ons niets anders dan haar leven te vieren en haar dood te omarmen met lekker eten.
Na een indrukwekkende, emotionele uitvaart, nemen we het er met een mannetje of honderd heerlijk van.
We voeden ons met Indische kleine hapjes en laven ons aan een goed glas wijn. In een hartverwarmend voorjaarzonnetje op de stoep van het uitvaartcentrum.
Want je gaat zoals je leeft: intens. Met heel veel dierbare mensen om je heen. En eten, veel eten.