Ze matchen op niets maar ze mixen geweldig. Noord-Hollandse nuchterheid en tropisch temperament laat hun huwelijk knalrood vlammen. Vooral in de keuken, daar waar mijn moeder het liefste is.
Mijn broer, nu een niet onverdienstelijke patron-cuisinier, klimt op vijfjarige leeftijd op een stoofje en kijkt met een leergierige blik naar mijn moeders potten en pannen waarin magie zich voltrekt. Ik bungel er maar zo’n beetje bij.

Pas op mijn vijftiende steek ook ik mijn neus in mijn moeders zaken en wordt mijn interesse in koken gewekt.
Wanneer ik haar vraag waarom haar hutspot zo extra lekker smaakt zegt ze: “Geen idee. Ik maak het gewoon op de manier zoals mijn moeder het altijd deed: met sperzieboontjes en een beetje sambal.” Want de sperzieboontjes geven kleur aan saai, Hollands eten, volgens haar moeder, Iboe Soeminah.

Zo kleurt mijn moeder alles wat ze bereidt.
Mijn broer, nogal kleurenblind, net als onze vader en ook mijn dochter Janneke, geeft op een heel andere manier kleur aan zijn gerechten, namelijk door kennis in te zetten. Hij weet welke kleuren vloeken. “Een aardbei is rood en eikenbladsla is bruin dus die kleuren niet bij elkaar” riep hij dertig jaar geleden al; een rotsvaste waarheid die hij altijd nog toepast bij de opmaak van de borden.
 Ook past hij liefde en passie toe tijdens het koken: “Als je ingrediënten met liefde en aandacht op het bord legt, komt de kleur vanzelf”. Nog zo’n onomstotelijke wijsheid.

Dat mijn vader kleurenblind was, maakte niet uit bij het koken. Want koken kon hij niet en dus deed hij het domweg niet. Maar liefhebben kon ie als een malle. Dat mijn moeder een kleurtje had, maakte voor hem ook niets uit. Mijn Bounty noemde hij haar: bruin van buiten en een tropische verrassing van binnen.

Het Hollands oranje van de worteltjes, het Gordel van Smaragdgroene van de sperzieboontjes en het hagelwitte van de ui en piepers kon hij niet zien. Wél proefde hij de liefde.
Want liefde maakt kleurenblind.