Waar kinderen in mijn tijd (ik was toen een jaar of zes) een chocoladeletter in hun schoen vragen, willen mijn broer, zus en ik toch liever iets hartigs, pittigs. De verrassing is elk jaar toch weer groot als Sint een potje zaligheid in mijn laarsje gooit. Met het deksel er op, hoor, anders wordt het zo’n zooitje.

Voor anderen heeft ons gezin nogal vreemde eetgewoonten, een culinair rommeltje kun je wel zeggen. Het is een mix van braaf Hollands van vader Jan met een stoute, Indonesische twist van moeder Stien. Voor ons is dat doodnormaal natuurlijk.
Wij weten niet beter: bij het ontbijt eet je óf een bruine boterham met kaas óf een restje nasi van de vorige avond.
Een omeletje maakt mijn moeder met doperwtjes en sweet & sour tomatensaus.
En de kip van Kip-met-patat-en-appelmoes-op-zondag is bij ons ajam pedis (hete kip).

Op pakjesavond leggen we traditiegetrouw eerst een stevige bodem van erwtensoep met rijst en sambal. Want aan kadootjes uitpakken en sinterklaasrijmen hebben we een pittige kluif.

Bijna twintig jaar lang bewaart mijn moeder het briefje. Wanneer ik allang niet meer in de  levensfase verkeer waarop je je schoentje zou willen zetten, laat ze het me met een nostalgische grijns op haar mooie gezicht zien.
Waarop ik het aan een vriendinnetje laat lezen omdat ik het toch wel hilarisch vind.Niet wetende dat zij het vervolgens rondbazuint aan een gemeenschappelijke vriend, mijn nieuwe lover.
Als ik mijn laars zet bij hem, ben ik het hele briefje allang weer vergeten.
De volgende morgen voel ik dezelfde extase wanneer ik in mijn laars een wit dekseltje zie glimmen. Het zal toch niet…?

Dit jaar, inmiddels zo’n dertig jaar verder, maak ik op Het Avondje Van Sinterklaas een grote pan vol Indische erwtensoep.
Ik lap Pakjesavond aan mijn laarsje maar doe mezelf wél een potje mosselen cadeau
en waan me een ware GoedheiligNan.