De kraaienpootjes rondom mijn ogen noem ik lachrimpels.
Opvliegers heb ik mijn leven lang al. Moodswings zijn het en hebben in mijn geval dus niets met de overgang te maken, hoor.
Een bril? Die draag ik als modegadget ter decoratie. Geen kek montuurtje met pittig kort kapsel. No worries. Een Laurent voor mij graag, met wat goud erin verwerkt.
Elke jaar een pondje erbij maakt me weelderig en wijs. Ze zijn een eerbetoon aan het goede leven en een weergave van mijn passie en professie.

Ik doe in niets aan ouder worden. Echter… Ik hoor wel wat slechter zo in de loop der jaren. Understatement of the year. Ik word zo doof als een kwartel.
Onder het mom van concentratieprobleem want drukdrukdruk en “ik hoor je niet, de afzuigkap maakt zo’n herrie” kom ik er meestal wel mee weg.
Insiders weten echter dat dit mijn kwaaltje is dat met de jaren erger wordt.

Ik zie er als een Schoonenberg tegenop om er wat aan te doen. Ik bedoel, ik kan het dragen van een apparaatje achter mijn oren toch niet echt als sieraad verkopen.
In mijn keuken hoor ik precies wat ik nodig heb: een privéconcert.
Het geluid van het eten dat in de pan spettert, klinkt als muziek in mijn oren. Mijn hakbijltje doet dienst als drum. De oven zoemt sonoor achter me. Wanneer ik de peper boven een stuk vlees draai, heeft het in de verte iets van een percussie. Het belletje van de oven klingelt als een triangel. Manlief vindt me zó sexy als ik kook en fluit me na.
Ik geef mezelf een daverend applaus wanneer ik de gebraden dove kwarteltjes uit de oven haal.
Aan tafel! Da’s niet tegen dovemansoren gezegd.