Ze hebben het bijna allemaal:
Dat loopje, die quasi-nonchalante blik. Net iets te grote tattoos die onder hun mouwen vandaan piepen. En…een profielfoto met zelfgevangen-karper-van-pak-em-beet-een-meter op facebook en Tinder.
Eten kan smelten, overkoken, opdrogen, inzakken, mislukken, aanfikken, omvallen. Tja en dan rest je niets anders dan óf mopperen óf het resultaat van noeste inspanning in de kiepelton laten verdwijnen.
Het valt ook niet mee om elke keer weer een topprestatie te leveren. Om onder druk te staan.
Als een klok kon hijgen dan deed ie het. In de nek van de chef.
Of neem nou de gast die je gerecht dusdanig anders wil dan hoe jij op de menukaart had bedacht. Je zou je buis toch uit willen doen en hem bij haar willen aandoen met de mededeling: u heeft uw roeping gemist. Spreekwoordelijk dan hè. Dus: Afzuigkap op standje vijf en dóóór.
Toch is het niet alleen maar komkommer en kwel hè. Integendeel!
Koken is het mooiste vak dat er is. De combinatie van techniek en creëren heeft iets magisch.
Je moet je houden aan tijd, temperatuur, hoeveelheden, recepturen en kooktechnieken. Tegelijkertijd mag je je fantasie laten gaan en spelen met ingrediënten.
Uren ben je bezig om een gerecht tot in de finesses te vervolmaken. Het wordt je kindje. En dan geef je het uit handen en verlaat het de keuken.
Het wauw effect dat je teweegbrengt bij het zien van zoiets moois en lekkers doet je groeien. Je trots kun je niet onder stoelen of banken steken.
Wanneer het eten verorberd is, verdwijnt het maar er komt iets bijzonders voor in de plaats: een herinnering aan een fantastisch moment, aan iets overheerlijks, overweldigends. Dat vergankelijke heeft iets betoverends. Dit is waarom je het doet.
En daar komt het dus vandaan. Die kapsones. Koks vinden zichzelf helden. En dat zijn ze ook.
Tenminste, zo voel ik me in ieder geval wel als ik achter mijn vuren sta te beuken. Mét tattoos. Maar zonder die Jeweetwelvis. Die haal ik bij visboer Jeroen om de hoek. En ik maak er een Wauw-vis van.