Waar wij elkaar toch wel het meest in vinden, is de wederzijdse passie voor koken en het mensen naar het zin maken.
Zo heeft mijn chef mij met lekkere hapjes op onze tweede date helemaal ingepakt. En dat pakte goed uit.

Trouwen doe je maar ene keer. Maar samen een liefdesnestje bouwen, voortborduren op de goede liefdeslessen uit het verleden en afscheid nemen van missers, dat kan heus voor een tweede (of derde) keer.
Niets is voor eeuwig behalve de liefde voor liefde.

Ons huis voegt als een goedzittend  koksjasje om ons heen.
Alleen die keuken, ja die is toch echt te klein voor twee chefs ego’s. Samen koken op de vierkante centimeter is telkenmale een uitdaging die we met liefde aangaan.
Wanneer mijn lief me officieel vraagt of ik in ben voor een nieuwe keuken, roep ik volmondig: Ja, ik wil

Inmiddels staat het bloedmooie, nagelnieuwe exemplaar. Zelf geïnstalleerd met hulp van ’s mans zonen.
 Ik weet niet wat een zwaardere wissel trekt op je relatie: een voorbereiding op een trouwerij of een samen een keuken installeren.
Ach, uiteindelijk overleven we dat want ja, het dient een hoger doel.
Nu zitten we als twee verliefde tortelduifjes de hele dag op het aanrecht, in keukenkastjes en spoelbak. Voeren diepgaande gesprekken onder de afzuigkap.
En koken dat het een lieve lust is.
We krijgen er geen genoeg van. De nieuwe keuken is om door een ringetje te halen.

Dit jaar vieren we onze Valentijnslustrum, mijn chef en ik.
Nu kunnen we de keuken pas  écht gaan  inwijden.
Ik smelt de chocola. Want ik ga een brownie bakken in de nieuwe oven.
Zoet, zwoel, tongstrelend. Zo donker als mijn chocoladebruine ogen waarin hij mag verdrinken. En waarmee ik zijn hart doe smelten als ik hem “de bakblik” geef.
Het wordt een dineetje bij kaarslicht in ons verbouwde liefdesnestje.
Ik ben benieuwd of we het dessert zullen halen.
Cupido eat you heart out.