Ik race in mijn nagelnieuwe karretje over de A7. Een snelle date met mijn dochter is mijn doel. Wanneer ik het local koffietentje van Hoorn binnenstap, word ik begroet met: “Flat white, Nan?”
Ja, tuurlijk wil ik zo’n dubbele espresso met geschuimde melk. Ik hoef geen amandelhaversojavariant, hoor. Ik wil hem met volle, lobbige boerenmelk,
zo onder de lokale koe vandaan.
Om te vieren dat ik een nieuwe auto heb, neem ik er een punt citroencake bij.
Kindlief ziet haar kans schoon om een tuna melt als traktatie te bestellen.
Cake hoeft ze niet. Die bakt ze liever zelf.
Patisserie is een vak apart. In mijn carrière als chef heb ik me wel op het maken van desserts en taarten gericht.
Maar met bakken moet je je aan maat en gewicht houden en vergt veel geduld. Tja, laat ik dat nou net niet hebben.
Alleen om appelcake te bakken, dan wel.
Net als mijn dochter. Ook zij heeft het bakken van dit culinaire erfgoed op zeer jonge leeftijd geleerd van mijn moeder.
Op het aanrecht, met haar snoet onder het beslag van het “even proeven of ie goed is, oma” en de kleffe blokjes appel in haar weerbarstige blonde lokjes.
Maar ik kom niet alleen voor haar op bezoek in mijn geboortestad.
Mijn blonde manen passen niet meer bij mijn sportieve aanwinst. De lange lokken gaan eraf. Ik wil mijn krullen terug.
Als ik autostoel verruil voor kappersstoel van mijn (al twintig jaar) lievelingskapperij, krijg ik een kopje koffie aangeboden. Mét een gebakje want er is altijd wel wat te vieren. Uh, eigenlijk moet ik deze keer toch maar even overslaan.
Goedgeluimd en welgeknipt rijd ik terug naar huis. Met mijn raam open, mijn krullen wapperend in de wind. Met een tas vol met lekkere makreel en zalm in mijn kofferbakje.
En een hazelnootschuimtaart naast me op de passagierstoel om mijn nieuwe kapsel te vieren.
Met mijn armen vol met lekkernijen duik ik de keuken in om met engelengeduld de gerookte makreel in de boemboe te zetten. Het recept komt van mijn oude Javaanse oom.
Dit is gelukkig een lekker, lichtverteerbaar gerecht Want oef, zoveel traktatie op een dag vult wel, hoor.