Etenschapper Nanja is een uit de klei getrokken Pinda, maar is met haar roots in de Sawa geworteld
Mijn naam is Nanja Christina Pol. Ik ben geboren uit een Indische moeder. Jan, mijn vader was Hollands als het gras. Toen mijn moeder zwanger van me was, deed ze sambal op elk hapje eten dat ze nam. De zucht naar pittig was intens. Net als zijzelf.
Op een lenteavond in april kondig ik me aan. Christina willen mijn ouders me noemen, een naam die veel voorkomt in de familie.
Maar mijn moeder vindt die lange naam niet passen bij het kleine baby’tje dat ze ter wereld heeft gebracht.Het wordt Nanja, een verbastering van het Indonesische woord Nonja, wat meisje betekent.
Jarenlang heb ik gedacht dat ik Klein Meisje heette. Klein ben ik. Maar een meisje kun je me niet echt noemen. Ik houd van jongensdingen. Klim in bomen, voetbal, en vis.
Mijn vader neemt regelmatig een snipperdag en ik spijbel van de kleuterschool zodat we samen kunnen vissen op een idyllisch plekje aan het Markermeer. Het is de enige manier om mij rustig te krijgen want ik ben druk, erg druk.
Staren naar het water maakt me kalm van binnen. De focus op de dobber als ik beet heb, voelt hetzelfde als de focus die ik heb als ik kook. Opperste concentratie, spanning die door mijn lijf trekt en de euforie als ik de vis binnenhaal. Eenzelfde extase die ik voel als ik de laatste hand aan het gerecht leg.
Maar de onrust en het opstandige blijven terugkomen.
Mijn leven lang word ik een pittig meisje genoemd. Het kan niet anders dan dat de sambal van mijn moeders zwangerschap telkenmale de kop opsteekt.
Vele jaren en veel vissen later, googel ik de betekenis van mijn naam.
Nanja blijkt een Oudhollandse naam te zijn die Opstandige betekent.
dat verklaart waarom ik letterlijk heetgebakerd ben.
Nu gebruik ik die pit en het venijnige in mijn carrière als chef en etenschapper. Het is dat vuurtje in mij dat maakt dat ik met pit en passie kook en schrijf.