Samen koken schiet er de laatste tijd helaas bij in omdat we niet meer in één huis wonen. Maar… lang leve de social media.
Nu appen we en reageren we op elkaars posts. We wisselen recepten uit. En met regelmaat kraakt Janneke  mijn #nomnomnom foto’s af. Tja, een rammetje, die neemt geen blad voor de mond.

Wanneer we samen uiteten gaan of nu in de lockdown een box bestellen bij een lokale restaurateur, worden gerechten tot in den treure geanalyseerd.
Heerlijk vinden we dat.
Ertussendoor bespreken we de dingen van het leven, vragen we elkaar om advies en onthoud ik me niet van moederkloekopmerkingen.
Gelukkig kan ze er inmiddels tegen.

Janneke verhuist een dezer dagen naar het Verre Oosten. Ze gaat in Emm’n wonen.
En dus dienen de verhuisdozen gevuld te worden.
 Nu ben ik in de afgelopen jaren een paar keer achterelkaar verhuisd dus mag ik mezelf wel ervaringsdeskundige noemen.
We spreken af in haar tijdelijke logeerkamer waar al haar huisraad opgeslagen staat.
Als vanzelfsprekend stort ik me op de keukenspullen, macht der gewoonte. Ik heb er namelijk meer affiniteit mee dan met elk ander willekeurig huisraad.

Wanneer ik erfstukken mixer en weegschaaltje van Oma Stien tussen de spullen zie, dwalen mijn gedachten af. Jannekes allereerste vaste hapje maakte mijn moeder:
rode kool met Indische hachee met lekker veel specerijen en uien. Ooit een baby met knoflookwalmpjes geroken?
Ik zie mijn dochter nog zó bij mijn moeder in de keuken in haar stoeltje  zitten terwijl ze samen kokkerellen. Met graagte eet ze haar bordje dan leeg.
Want koken maakt hongerig.
“Oma, de boontjes vind ik wel lekker, de sperzies heb ik laten liggen”.

Nu gaat ze pas écht de wijde wereld in. Het lege nestsyndroom is áán.
Bakjes soep ruilen zal wat lastiger worden. En samen koken zal op afspraak moeten vanwege de afstand.
Ach, kilometervreten is óók eten.