Dit jaar is er een extra dilemma bij gekomen: Corona Scrooge zet ons op sociaal rantsoen. Want hé, we mogen niet met teveel mensen op een kerstkluitje.
Uiteten mag ook al niet. Tenzij je er een hotelkamer bijboekt en je na 20.00 uur alcoholloos je kerstdiner wilt afsluiten.
Goede tip: begin gewoon lekker vroeg en stap de volgende dag met je goede been uit het verkeerde bed.

Dus kun je óf een kerstbox bestellen bij  je favorestaurant (of traiteur) óf je gaat zelf lekker koken (stressvolle maar wel een uitdaging).
En dan is er ook altijd nog kerstvolksvermaak nummer één: gourmetten.
Nou, dat heb ik nooit helemaal begrepen. Waarom willen mensen in een walmende woonkamer in minipannetjes met Madurodamvlees lopen roeren?
Te rauw, te lauw, doorbakken of aangebrand maar overgoten met saus-met-slechte-namen uit de knijpfles nog best weg te krijgen.

Sinds ik de horeca heb ingeruild voor een baanbestaan bij de slager en poelier maak ik enorm veel gourmetschotels voor de kerst.
Zorgvuldig mik ik lapjes, hapjes, worstjes en burgertjes in quasi chique zwarte schotels met vakjes. Het voelt als een soort dwergwerpen.

Zelf houd ik het liever op klassiek en traditioneel. Doe mij maar een kerstkalkoen of een mooi stuk wild. Ook de bijgerechten mogen ouderwets:
stoofpeertjes, paddestoelen, cranberrycompôte, aardappelpuree.
Als voorafje eten we paling op toast. Daarna volgt bouillon. Die mag dubbelgetrokken en en croûte (ja, de soep bied ik onderdak van bladerdeeg in mijn foodstall).
Tegen mijn pièce de résistance biedt niemand weerstand: een wildzwijnrack in zijn geheel gebraden.

Het dessert is natuurlijk een echte Christmas Pudding want die is zo lekker retro.
En dan komt mijn guilty pleasure op tafel: Irish Coffee, een vloeibare koffiebonbon met bruine suiker, whisky en halfgeslagen room.
Met deze afsluiter, veeg ik het laatste restje kerststress tegelijk met mijn slagroomwitte kerstmansnor in één klap weg,
Humbug, Merry Christmas!