Mijn hartslag gaat iets omhoog. Zweetdruppeltjes kietelen op mijn bovenlip. Ik neem een hap lucht en maak een sprongetje.
Nu maar hopen dat de klant even beleefd wegkijkt en mij niet in mijn snoet uitlacht.
Want het schijnt een koddig gezicht te zijn als je mij de toonbank in ziet duiken om een bak vlees te pakken.
Niet dat ik zo klein ben; een meter zestig vind ik een zeer respectabele lengte.
Die toonbank is gewoon zo verrekte diep.
Ik slaak een zucht van verlichting omdat de klant die voor me staat, niet verblikt of verbloost
maar gedwee wacht totdat ik de vijfhonderd gram gehakt die ze bestelt, in het zakje doe.
Kijk en daar komt voor mij de sensatie.
De ultieme uitdaging ligt namelijk in het precies de juiste graai doen om uit te komen op het exacte gewicht.
Ik doe een high five met mezelf als me dat lukt. Ik kick erop.
En als ik dan ook nog eens de klant weet te verleiden een recept van mij uit te proberen, is mijn persoonlijke target gehaald.
Score en dóór.
Het is een tic die ik al had toen ik nog chef-kok was: in één keer precies het goede aantal of de juiste hoeveelheid pakken.
Een weegschaal of timer? Niet nodig, ik heb een ingebouwde kookwekker. Het is dus wel even wennen als je strikt volgens recept moet koken
bij de poelier traiteur waar ik in de keuken en in de winkel sta.
Ach, het zit in de familie. Mijn vader kickte er ook op toen hij slager was.
Zelfs mijn neef doet het stiekem als hij groenten pakt bij de supermarkt. Oh nee, wacht ff, da’s die neef die nooit kookt.
Of, zoals ie zelf zegt: ‘Ik geef duizenden euro’s uit aan eten maar heb nog nooit een gehaktbal gemaakt.’
Ik ben benieuwd wat ik voorgeschoteld krijg wanneer ik eerdaags bij hem ga eten.
Het is een familietrekje: op de gram af pakken. Alleen als we eten, weten we niet precies maat te houden.
Daarbij geven we er graag veel geld aan uit. Maar waag het niet om er wat van te zeggen want ik maak gehakt van je!