Het is drie jaar geleden dat ik sta te beuken in mijn boetje. Ik vind het altijd nog heerlijk om voor mensen te koken en ze blij te maken met mijn culinaire vondsten.
Mijn restaurant is letterlijk mijn alles.
Toch neem ik de beslissing om mijn carrière een andere wending te geven en dan gaat er een wereld voor me open.
Om bezig te zijn in een andere tak van sport van de foodsector, is me niet vreemd. Ik pak mijn oude liefde, het slagersvak op.
Bij een Marokkaanse slager. Daar waar vlees en voeding een heel andere inhoud hebben dan in de Nederlandse cultuur. Bijzonder genoeg voel ik veel raakvlakken met de Indische cultuur waarin ik ben opgegroeid. Alles is namelijk eten en eten delen, de hele dag door. Slager Moussa neemt me gastvrij mee aan de hand en ik kom in aanraking met de Marokkaanse keuken; met intense smaken, kruiden, specerijen en gewoonten.

Twee jaar later kom ik bij een poelier-traiteur terecht. Hier wordt klassiek gekookt met gevogelte en wild. En weer kom ik met heel andere producten in aanraking. Wat een feest!
Als ik vervolgens ook nog als culinair columnist mag schrijven in de krant die ik mijn leven lang al lees, gaat mijn schrijvershart open.
Ondanks of misschien ook dankzij Covid-19 is 2020 voor mij in ieder geval een bijzonder jaar.
En dat ga ik op Oudjaarsavond vieren, hoe kan het ook anders: met bubbels en oesters. Met heel weinig maar heel dierbare mensen om me heen. Die mij de ruimte geven om me te ontplooien, te groeien (kilo’s en kilo’s) en mij me goddelijke zelf laten zijn.
Als de klok twaalf slaat, richt ik mijn culinaire vuurpijlen op al het nieuwe dat 2021 mij brengt, verschiet niet al teveel kruit aan negatief geneuzel.
Nee, ik open het nieuwe jaar zoals ik oesters openmaak: met aandacht, precisie, routine en verwondering. Want bij elke oester, hoop ik toch op een op een pareltje.

Hoe je oesters openmaakt, lees je hier.