Anekdotes over de middelbare schooltijd toen we flierefluitend, port-aan-de-keukentafel-drinkend, stiekem rokend door het leven gingen, zijn niet van de lucht.
In die tijd deelden we alles, zelfs onze zoenvriendjes op vakantie.
Want wát hielden wij  van lekker zoenen.
De wildkroketjes liggen koudgeworden, slap op het bordje. Wij liggen slap van het lachen in de bank.
Het adembenemende uitzicht op de skyline van Amsterdam vergaat ons volledig.
We nemen zonder zoenen (want nog steeds die coronabitch), afscheid van elkaar. Ik rij weg in de nacht.

De autoradio gaat uit omdat ik na deze bijzondere avond alleen nog maar serene stilte verdraag. Zelfs de autolampen gaan uit. Huh? En na wat stotteren ook de motor.
Tja, dan staat mijn bolide stil op de oprit naar de A10.

Auto’s razen langs. Gelukkig stopt er ééntje. Een man met dreads tot op zijn heupen en een brede grijns op zijn doorleefde kop, biedt in gebroken Nederlands met Portugese tongval hulp aan. Mijn karretje aan de praat krijgen lukt hem helaas niet. Ik zeg deze Portugese goedzak vaarwel. Zonder zoenen maar met een zwierige zwaai.
Terwijl ik op de wegen wacht, overpeins ik de avond. De vermeende nachtmerrie valt mee.
De pechhulpheld geeft mijn auto een tijdelijke stroomstoot waarmee ik voorzichtig naar huis hobbel; hij rijdt braaf achter me aan. Voor de deur wenst hij me een goede nacht. Zonder nachtzoen maar met een gastvrije glimlach.

Eenmaal thuis trakteer ik mezelf op een restje kippensoep die ik een Portugese twist geef, door er wat rijst, citroen en munt in te doen. Ik kan me zo voorstellen dat Portugese lieverds zo’n soep naar hun zieke buurvrouw brengen, uit goedheid.
Wanneer ik een paar dagen later mijn gerepareerde auto ophaal bij mijn favoriete garage  in Zwaag, kan ik het niet laten om toch maar een ander bakkie uit te zoeken.
Ik neem me voor om op date te gaan met de autoverkoper. Locatie? Showroom!